Miałam przyjemność
rozmawiać z Piotrem Witkowskim. Poruszyliśmy temat pracy nad filmem
„Dywizjon 303“. Aktor wiele zdradził również na temat nowego
serialu Polsatu „Ślad“. W czym tkwi jego inność i siła?
Zacznijmy od tego, że nie
gra Pan tylko w języku polskim, ale również po angielsku i
niemiecku. Znajduje Pan coś takiego, czym różni się rynek polski
od zagranicznego?
Produkcją. Za zachodnią
granicą standardy produkcyjne są zupełnie inne niż u nas. Nie
chodzi tu o to, że twórcy (aktorzy, reżyserzy czy scenografowie)
tam są zdolniejsi. Ale przykłada się wagę do tego, żeby każdy z
nich mógł czuć wolność i zaufanie produkcji. Najczęściej
chodzi tu niestety o pieniądze. Ale nie tylko. Chodzi też o dbałość
o najmniejsze szczegóły i dobre samopoczucie osób tworzących
film.
Za granicą filmy realizowane są z większym rozmachem i bardziej prężnie, niż w Polsce. Zgadza się Pan z tym stwierdzeniem?
To wszystko zależy. Słyszałem
recenzje obu Dywizjonów. Podobno polski podoba się bardziej. A co
znaczy prężnie? Jeśli ma Pani na myśli „sprężenie” ekipy,
to w Polsce ekipy pracują często w ekstremalnie wyśrubowanych
warunkach i harmonogramach pracy. Po 14-15h. To są sytuacje w
których ludzie mimo największych chęci zaczynają odpuszczać albo
chorują. Za granicą raczej panuje większe rozprężenie, jest
więcej ludzi więc obowiązki rozkładają się tak, że na jedną
osobę przypada mniej pracy, dzięki czemu jest ona lepsza. Ale jak
mówiłem, to jest kwestia pieniędzy. Albo scenariuszy. Nie wiem
czemu u nas scenariusze często nie są tak dobre, jak za granicą.
Chyba ze strachu o porażkę finansową, robimy częściej rzeczy
bardziej zachowawczo niż tam. A kiedy tam się coś sprawdzi
odtwarzamy częściowo adaptując lub naśladując. Oczywiście chce
powiedzieć przy okazji, że sytuacja się cały czas zmienia na
lepsze. Uważam, że powstaje coraz więcej świetnych rodzimych
produkcji dzięki czemu ogólny poziom bardzo się poprawia.
Czy logistycznie trudno jest pogodzić pracę nad polskimi i zagranicznymi projektami? Czy obecnie pracuje Pan nad czymś poza Polską?
W tej chwili nie robię nic
poza granicami. A jeśli chodzi o godzenie terminów, to często jest
łatwiej zaplanować pracę za granicą, ponieważ tam często podają
kalendarz pracy dużo wcześniej niż u nas i jako dla aktora przede
wszystkim teatralnego, to jest dla mnie szczególnie ważne.
Przejdźmy do
konkretów. 2018 rok jest dla Pana bardzo pracowity. Pojawił się
Pan m.in
w filmach "Podatek od miłości", "Kamerdyner" i
"Dywizjon 303". Czym w kilku słowach różnią się
od siebie role w tych poszczególnych produkcjach? Która była dla
Pana najbardziej wymagająca?
Z filmem „Podatek od
miłości“ sprawa wygląda o tyle zabawnie, że pojawiam się tam
dosłownie przez chwilę i dowiedziałem się, że zagrałem w tym
filmie tuż przed premierą, ponieważ na początku miał inny tytuł
i nie wiedziałem, że zagrałem w tej produkcji.
Jeśli chodzi o film
„Kamerdyner“, to w ogóle mnie tam nie widać, mimo scen, które
były w scenariuszu, zostały one zminimalizowane do jednego ujęcia
na plaży, ale co ciekawe miałem do filmu bardzo porządne
przygotowanie jazdy konnej. 2h dziennie przez ponad dwa tygodnie.
31 sierpnia do kin w całej
Polsce wszedł film "Dywizjon 303". Zdjęcia trwały od 10
sierpnia 2016 do 17 października 2017. Jak wspomina Pan pracę na
planie?
Praca była naprawdę miła i profesjonalna, głównie
dzięki partnerowi scenicznemu oraz reżyserowi. Razem udało nam się
chyba stworzyć duet, który ma wewnętrzną dynamikę, będąc
jednocześnie w opozycji do głównego wątku.
Oglądał Pan film? Czy
lubi Pan oglądać siebie na ekranie, czy tak jak większość
aktorów, ma Pan wtedy tendencję wyszukiwania czegoś, co mogło
zostać lepiej zagrane?
Jeśli chodzi o oglądanie
siebie na ekranie, to lubię dawać zaskakiwać się montażowi
reżyserskiemu. Uważam, ze decyzje Denisa Delicia o niektórych
cięciach i rytmie scen były bardzo korzystne dla budowania mojej
postaci. Zrobiliśmy ciut więcej niż było potrzeba do stworzenia
charakteru i on bardzo mądrze nad tym zapanował.
Pojawił się Pan jako Johann Behr. Co opowiedziałby Pan o swojej postaci? Czy w ramach przygotowania do roli zgłębiał Pan historię Dywizjonu?Dla wielu aktorów rola w filmie o takiej tematyce byłaby rolą marzeń. Czy dla Pana również?
Moja postać jest postacią
fikcyjną, inaczej niż polscy piloci. Ale starałem się o niej
myśleć tak, jak o postaci historycznej. Po pierwsze chodziłem na
korepetycje z wymowy języka niemieckiego. Konsultowałem każdą
kwestię (na szczęście pochodzę z Gdańska, a tam nie było mi
trudno znaleźć dobrych specjalistów w tej dziedzinie - śmiech) a
jeśli chodzi o przygotowanie merytoryczne, to czytałem historię
bitwy o Anglię jak i mocno inspirowałem się powieścią „Łaskawe”
J.Littela. Dzięki tej (co prawda niejednoznacznej) książce łatwiej
było mi uwierzyć w racje rzeszy.
Co do ostatniego pytania,
powiem Pani szczerze, że ja tak kocham swój zawód, że każda rola
z potencjałem jest dla mnie marzeniem.
Nie sposób pominąć
faktu, że praktycznie w tym samym czasie (18 sierpnia) pojawił się
drugi film o tej samej tematyce. Mowa oczywiście o "303. Bitwa
o Anglię". Proszę powiedzieć, dlaczego to "Dywizjon 303"
jest lepszy? (Śmiech.) Co ma, czego nie ma tytuł konkurencyjny?
Słyszałem, że mamy lepsze
walki powietrzne i prawdziwych Polaków (śmiech) jakkolwiek to
brzmi. Ale filmu konkurencyjnego jeszcze nie widziałem.
Przejdźmy o krok dalej, a
mianowicie do serialu "Ślad", nowości Telewizji Polsat.
Premiera odbyła się 17 września. To podobno serial inny od
wszystkich. W czym Pana zdaniem tkwi ta inność? Co opowiedziałby
Pan o swojej postaci?
Inny niż wszystkie. Jest na
pewno formatem, który jest nowością, bo nie bazuje na bohaterze
tylko na historii. Każdy odcinek to inna historia. I to tę historię
i bohaterów danej zagadki będą mogli widzowie śledzić, a nie
głównych bohaterów serialu. Czyli policjantów prowadzących
śledztwa. To jest inność. Nie wiem natomiast jak będzie ona
przyjęta. Sam się zastanawiam.
Jeśli chodzi o moją postać
- Podkomisarza Bartosza Majskiego, to starałem się stworzyć postać
konkretną, mało empatyczną i działająca na granicy zasad. Czasem
żartującą w nieadekwatny sposób w nieadekwatnych momentach.
Pamiętam uwagę w innym -
obyczajowym serialu: „widownia musi Cię polubić, uśmiechaj się”
- mimo kompletnie nieprzystającej do uśmiechu sytuacji. Tu
postanowiłem budować na kompletnej antytezie.
Inaczej niż mili, ładni
chłopcy, których do tej pory przychodziło mi grać w serialach.
(Nawet w charakteryzacji codziennie nakładaliśmy brud zarówno na
ubrania jak i na twarz.)
Nabycia jakich nowych
umiejętności wymagała od Pana ta rola?
Przeszliśmy szkolenie z
używania broni, a także zbierania dowodów z miejsca zbrodni.
Bardzo ciekawe jak bardzo różni się to od naszych wyobrażeń na
ten temat. Oczywiście często naginamy zasady dla potrzeb opowieści
filmowej, ale jak to się mawia istnieje prawda czasu i prawda
ekranu. A to często dwie rozbieżne rzeczy.
Proszę opowiedzieć o
najbliższych planach.
Mam w listopadzie do
zrealizowania dwa filmy. Nie chce póki co zdradzać szczegółów,
ale będą kompletnie różne. W jednym będę grał „idealnego
chłopaka” androida, którego można kupić, z oprogramowaniem
bardziej ludzkim niż ludzie. A w drugim chłopaka pochodzącego ze
środowisk marginesu społecznego. Oba te filmy to będzie duże
wyzwanie i mam nadzieje, kompletnie różne postaci.
Proszę trzymać kciuki.
Materiał dostępny również na www.sci24.pl - Śląskie Centrum Informacji
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz